Στους δρόμους της πόλης με τα συνθήματα στους τοίχους.

Στους δρόμους της πόλης, με τα συνθήματα στους τοίχους που προσπερνούμε αδιάφορα, μένουν ακόμη εκεί, ξεθωριασμένα από τις βροχές και τον ήλιο, μα πιο πολύ λησμονημένα από τους περαστικούς. Κάποιες φωνές που δεν ακούστηκαν ποτέ, έγιναν πληγές σε παλιούς τοίχους και κραυγές σιωπής, ζωγραφισμένες τις ψυχρές νύχτες του χειμώνα. Σε μιαν άκρη του κόσμου ένα παιδί κοιμάται γλυκά με ένα φιλί στη ζεστασιά του σπιτικού του. Σε μιαν άλλη ένα παιδί γέρνει το πληγωμένο του κορμί στα πεζοδρόμια της αδιαφορίας. Οι στατιστικές καταγράφουν την ανθρώπινη δυστυχία σ’ ένα πλανήτη που αναζητεί λύτρωση από τα δεινά του, ενώ η τηλεόραση παίζει την ανακυκλωμένη ζωή μας σε σίριαλ δακρύβρεχτα.

Στους τοίχους της πόλης κάποιες φορές τα χρώματα είναι περισσότερα από το ουράνιο τόξο, παίρνουν μορφή όταν αδειάζουν οι δρόμοι από τους περαστικούς και ξεχύνονται καταλαμβάνοντας τη πόλη όταν σκοτεινιάζει. Παίρνουν τα στενά διαλαλώντας τα νέα δίχως φωνή, παρά μόνο με τη μυστική δύναμη του οπτικού τους μηνύματος. Μιλούν για ένα κόσμο καλύτερο που δε θα κλείνει πια τα μάτια τάχα πως δεν καταλαβαίνει. Κι είναι φορές που τα όνειρα κλέβουν τα συνθήματα από τους τοίχους, παίρνουν λίγο από την ύλη τους για να μας ταξιδέψουν μακρύτερα και ψηλότερα, εκεί που η καταχνιά από τη μόλυνση και την αδικία δεν μπορούν να μας φτάσουν.

Στις γειτονιές του κόσμου κυλάει η καθημερινότητα κάνοντας το πόνο αντοχή, τη φθορά τέχνη. Οι ψυχές που δεν μίλησαν ακόμη γίνονται πουλιά ανοικτών ουρανών, και σιγασμένων προσδοκιών. 'Ωσπου οι φωνές της σιωπής να ενωθούν, και να ξεκολλήσουν από τους τοίχους τους. Τότε θα πάρουν τη θέση τους στον ουρανό για να τις βλέπουν όλοι από κάθε σημείο της γης. Ως τότε ας γράφουμε συνθήματα στη καρδιά μας. Ίσως κάποτε ενώ κοιμόμαστε να φύγουν κρυφά από κάποιο παράθυρο και να προστεθούν σε εκείνα των τοίχων.

(Σκέψεις Κυριακάτικου βραδινού γραμμένες από τον Θάνο)