Αποχαιρετώντας την Αμαλία. Όχι την ελπίδα!

Την γνώρισα μέσα από το blog της. Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση το πάθος της για αντίσταση. Αντίσταση στην αρρώστια της, που της στερούσε την δυνατότητα να απολαύσει τις χαρές της ζωής. Αντίσταση στο ιατρικό κατεστημένο, με τους χασάπηδες-γιατρούς, τα φακελλάκια και τον τρελό χορό των φαρμακευτικών εταιρειών.

Έτσι, έπαθα σοκ όταν μόλις προχθές πήρα είδηση ότι η Αμαλία Καλυβινού εγκατάλειψε το μάταιο αυτό κόσμο. Ήταν σαν να έφαγα ένα ηχηρό χαστούκι. Ναι! "Κάτι τρέχει CyberComandante", είπα στον εαυτό μου. Μόνο πως τρέχεις κι εσύ κι έτσι δεν προλαβαίνεις να το δεις.

Νοιώθω ένοχος που διάβαζα τα post της πάντα βιαστικά. Παρ' όλα αυτά δεν μου ήταν δύσκολο να καταλάβω το πως αισθανόταν. Την πίκρα και την απογοήτευση από θεούς και ανθρώπους. Κυρίως από τους ανθρώπους. Από αυτούς που περίμενε να την βοηθήσουν και να την στηρίξουν σεβόμενοι τουλάχιστον κάποιον όρκο που κάποτε έδωσαν.

Δυστυχώς η περίπτωση της Αμαλίας είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Ένας κανόνας που θα συνεχίσει να υπάρχει αν όλοι μας μείνουμε άπραγοι.

Σήμερα 1η του Ιούνη, η μπλογκόσφαιρα γιορτάζει τον αγώνα της Αμαλία. Τον αγώνα ενάντια στην ιατρική αδιαφορία. Η Αμαλία μπορεί να έφυγε απ' αυτό το κόσμο, όχι όμως κι από την μπλογκόσφαιρα. Ο λόγος της υπάρχει ακόμα εδώ για να μας υπενθυμίζει την δικιά μας ευθύνη.

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΑΜΑΛΙΑ!!

Διαβάστε εδώ.

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ