Σε συνέχεια της κινητοποίησης της 1ης Ιουνίου 2007 γίνεται συλλογή υπογραφών στο e-petition-site Gia tin Ygeia gopetition.com, όπου μπορούν να συμμετάσχουν όλοι. Τελικοί αποδέκτες της συλλογής υπογραφών είναι ο Υπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, οι Υπουργοί και Βουλευτές μας, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και η Ευρωπαϊκή Κομισσιόν.

5 Δεκ 2007

Θα ήθελα να ξεχάσω...

Σ' ένα εφημεριδάκι του ΑΡΧΕΛΩΝ, βρήκα δημοσιευμένο ένα απόσπασμα από ένα e-mail που στάλθηκε στην οργάνωση και πολύ σωστά έκαναν να το δημοσιεύσουν.

Γραμμένο από ένα εθελοντή δασοπυροσβέστη στις 21-8-07, δίνει μια πλήρη εικόνα της επαφής με την πύρινη καταστροφή καθώς και της όλης ατμόσφαιρας. Κι επειδή πιστεύω ότι αυτά τα λόγια, τα λένε όλα, θεώρησα ορθό να το αναδημοσιεύσω. Έτσι για να μην ξεχνάμε!!


Θα ήθελα να ξεχάσω τα 3-4 πρόβατα που δεν προλάβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τ’ ακούγαμε να σκούζουν καθώς μας πλησίαζε η φωτιά και εκείνο το σκυλάκι που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που πανικόβλητο κατάλαβε ότι δεν υπάρχει σωτηρία. Τα αφεντικά του έλειπαν διακοπές και κανείς δεν μας ειδοποίησε για αυτό.

Θα ήθελα να ξεχάσω τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν από τα πεύκα καθώς γινόντουσαν παρανάλωμα ταυ πυρός και τα είδα στον αέρα να φτερουγίζουν για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα.

Θα ήθελα να ξεχάσω τα τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου όταν είδαμε τις 50μετρες φλόγες να μας ζώνουν από παντού.

Θα ήθελα να ξεχάσω όλους αυτούς που ήρθαν με τζιπάκια τραβώντας χειρόφρενα και πατώντας γκάζι μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα, χωρίς να μας βοηθάνε, όταν τα ρουθούνια μας έτρεχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη.

Θα ήθελα να τους ξεχάσω όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβοντας μάνικες, ενώ ακολούθως δεν μπορούσαμε επειδή είχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο μπροστά μας.

Θα ήθελα να ξεχάσω όλους αυτούς που έπιναν καφέ και μας ειρωνεύονταν την ώρα που δίναμε και ίσα που κρατούσαμε την ψυχή μας.

Θα ήθελα να ξεχάσω αυτούς που τραβούσαν πανικόβλητοι τις εγκαταστάσεις μας και μας άφηναν εκτεθειμένους στις φλόγες.

Θα ήθελα να ξεχάσω τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στον ασύρματο όταν τους κύκλωνε η φωτιά.

Θα ήθελα να ξεχάσω αυτή τη λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπος να τη φρενάρεις και λαίμαργα κατάπιε τις όμορφες περιοχές που κάποτε χαρήκαμε ως παιδιά, ενώ τα παιδιά μας δεν θα ξέρουν ότι υπήρχαν.

Μα δεν θα ξεχάσω εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή μας δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς πού μας περιτριγύρισαν.

Μα δεν θα ξεχάσω τους συνάδελφους από Αταλάντη που προσπάθησαν να μας βοηθήσουν σε μια ξένη γι’ αυτούς περιοχή.

Μα δεν Θα ξεχάσω όλες τις κυβερνήσεις έως τώρα, που επιτρέπουν οε οικοπεδοφάγους να χτίζουν, που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς και κοροϊδεύουν τους Εθελοντές.

Μα δεν θα ξεχάσω το κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε, πόσο μάλλον που δεν μας είπε ούτε ένα ευχαριστώ, για να μη θίξει την επιτηδευμένη του ανικανότητα μπροστά στο συμφέροντα.

Μα δεν θα ξεχάσω ότι καταφέραμε 4 παιδιά με ένα όχημα να σταματήσουμε ένα μέτωπο 500 μέτρων, να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα. Θα βοηθήσει να μπορέσω να κοιμηθώ όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου.

Μα δεν θα ξεχάσω την όμορφη τραυματιοφορέα που μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχα αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που έπεσαν πάνω μου και μου ξανάδωσαν μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχείλιζε από ανθρωπιά και καλοσύνη.

Σας ευχαριστώ.

Και δεν θα ξεχάσω να λέγομαι ακόμα άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ένα μεγάλο ΣΥΓΓΝΩΜΗ για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος μου.

Ν.Φ.